Rozdział pierwszy,- "Historia jako możliwość buntu" - kreśli wizję historii, w której wymiar krytyczny stanowi jej zasadniczy element...Wobec tak zarysowanych perspektyw oglądu historii praktyka historiograficzna nazywana historią kobiet może być widziana jako wpisująca się w nurt przeciw-historii. Wyrasta ona bowiem z ruchu społecznego, w którym kobiety jako określona grupa wyraziły sprzeciw i bunt wobec otaczajacego porzadku. W tym sensie ich historia jest dyskursem uciskanych, domagających się rewizji obowiązującej opowieści o świecie. Rewizja ta nie może być jednak przewrotem, w wyniku ktorego obowiązująca dotychczas wizja zostaje zastąpiona nową, w której aktorzy zamienią się miejscami. Chodzi raczej o krytykę istniejącego porzadku, wyrosłą z nań niezgody, wynikającej z poczucia jego niesprawiedliwości... Zachowując myślenie o świecie społecznym jako tworzonym przez relacje władzy, rozważania nad kobietami należy umieścić w tworzącej je relacji płci oraz w kontekście postulowanej egalitarności tychże relacji. Kwestie te są przedmiotem rozdziału drugiego pt.: "Równość płci - rzeczywistość postulowane, czy stan osiągnięty?"...Zasadnicze wątki poruszane w rozdziałach pierwszym i drugim zostają zebrane w rozdziale trzecim, zatytułowanym "Historia, która ma tylko paradoksy do zaoferowania". Rewoltujący wymiar historii kobiet jako praktyki historiograficznej jest osadzony w dyskursie typu przeciw-historii, kwestionującej zastany opis rzeczywistości (historycznej?), jak również w myśleniu feministycznym, sprzeciwiającemu się legitymizacji porządku społecznego odwołaniem do natury... Jeśli przyjmiemy, że ze względu na pozycję zajmowaną wobec relacji władzy dotyczących płci historia kobiet może być uznana za feministyczną, to jej opowieść może utwierdzać różnicę płci (w duchu komplementarności) albo ją podważać. Podobnie jak w przypadku rozróżnienia między esencjalistycznym, głoszącym różnicę płci jako komplementarność pozytywną, a konstruktywistycznym feminizmem wskazującym na tę różnicę jako relację hierarchiczną ... także opowieść historiograficzną dotyczącą kobiet można określić w odniesieniu do panującego porządku. W zależności, czy wpisuje się w jego utrwalanie czy podważąnie, spełnia one funkcję historii jako dyskursu władzy albo przeciw-historii... W podobny sposób dyskurs na rzecz parytetu u swych początków, niosący radykalne przedefiniowanie podstawowych kategorii społeczno-politycznych, został przechwycony i przekształcony w środek wzmacniajacy domniemaną naturalność społecznych relacji płci i w konsekwencji porządek przezeń ustanawiany...
Napisane przez 
